Sevgili Barış
Ölüm üzerine, mayın üzerine yazılmış; Kürtçe meselesi, Türkçe meselesi üzerine yakarmış nice ağıtlar geldi kulağımıza.
Gecelerimiz uzadıkça uzadı.
Uzak değildi, yakındı her ölüm bize.
Oysa yaşama gönül vermiştik.
Acıyı işledi dil, bir mektuba yazıldı.
Dün gece aldık o mektubu, çok uzun zaman beklediydik, umduyduk, özlemini çektiydik.
Yüreğimize gelip konuverdi, kanamalı bir güvercinin kanadına yazılmıştı, kanayan hürriyetti ya, herkese ulaştırırdı mektubu.
Silaha karşılık vermedik, kaleme ses veriyoruz
Artık takatimiz kalmadı acıya: bir sessizlik, bir ölüm, bir gece, ajanslardan gelen yeni haberler, seslerin ardından yine bir suskunluk ve her ölüm sessizliğinde kokuşan vicdanlar.
Artık takatimiz kalmadı mayına: mevsimidir umutların, çiçeklenir yağmurla topraklarda, süslenir çocuklar başlarında çiçeklerden taçlarla.
Silaha karşılık vermedik: kardelen çiçekleri gibi inatla.
Kaleme ses veriyoruz: sevdalara inançlıyız asi bir ruhla.
Kalemleri kıranlara silahları tutanlara sonrası mahşer diyoruz: durun!
Vicdanlara sesleniyoruz
"Serbılınd" denir Kürtçede, "Onur" denir Türkçede; varsa böyle bir şey, senden başka olanı yaşatmaktır bu.
Türkçe Kürtçeyi, Kürtçe Türkçeyi yaşatacak olandır. Lazcayı, Ermeniceyi, Rumcayı, daha nice dilleri yaşatacak olan kendinden başka olandır. Daha nice dinleri, daha nice mezhepleri, daha nice kültürleri yaşatmaktır vicdanlara düşen.
Bir ben, bir bana benzeyen, bir benimle aynı dili konuşan, bir benimle aynı dinden olan için yaşamak ve hatta ölmek yoksulluktur bu. Onunla birlikte kendini de öldürmektir bu.
Barış sen de duy bu mektubu!
Sesimize ses ver!
Ölme, öldürme, vicdanını kirletme!
Osnabrück'lü Kadınlar
posted by Ulas Sunata @ 11:55
0 comments
